Onlangs kwam ik terecht bij een optreden van Daniël Wayenberg. Er was nog één plek vrij op de voorste rij, en ik was de gelukkige die daarvan gebruik mocht maken.
'Gelukkige', niet alleen omdat ik daardoor goed zicht had (en meteen een foto voor Eutrapèlia's spiegel-project kon maken), maar ook doordat ik meer licht had, wat het makkelijker maakt om te schetsen. Iets wat ik tijdens concerten graag doe.
En hij speelde virtuoos! Hierboven zie je dat m'n camera zijn vingervlugheid niet kon bijhouden.
Op gegeven moment vertelde hij over de stukken die hij speelde. Pas toen kwam ik er tot mijn verrassing achter dat hij Nederlands is, ik die tot dan toe altijd gedacht had dat deze sympathieke en beroemde pianist een Fransman was.
Hieronder nog wat schetsen en aantekeningen. Waar het programmapapier niet allemaal goed voor is.
