Dat gebeurt niet elke dag, een Mexicaanse roodknievogelspin op je hand.
Dochter, zoon en ik waren de gelukkigen die de zachte pootjes van dit best kolossale dier in onze handpalmen mochten ervaren. En vele andere mensen meer, vandaag in het bezoekerscentrum van het Amsterdamse Bos.
Volgens de eigenaar was de spin banger voor ons dat wij voor haar hoefden te zijn. De andere spinnen mochten dan ook veilig in hun terraria blijven zitten.
Zoals deze Venezolaanse Chromatopelma cyaneopubescens. Die zo aardig was om heel lang voor mijn schetsboek en tekenpen te blijven poseren.
Tien poten?? Nee, de voorste twee bleken pedipalpen te zijn (mooi puzzelwoord: enkelvoud is pedipalp)
Hierboven de braaf stilzittende Chromatopelma.
Geloof het of niet, de enige spin waar ik met een héél grote boog omheen zou lopen als ik haar in 't wild zou tegenkomen, was meteen de kleinste van deze spinnententoonstelling.
Ook te zien op bovenstaande tekening. Gelukkig was er een stevige laag glas tussen mij en haar. De roodrugspin, die overigens ook rood op de buik heeft (op deze tekening wit weergegeven). En die familie is van de zwarte weduwe.
Tot slot mochten geïnteresseerden ook de vegetarische miljoenpoot in hun hand voelen. Helaas kriebelden er geen miljoen (of 250) voetjes, want ook dit geinige, fascinerende dier kreeg de schrik te pakken toen-ie op onze handen terechtkwam, en rolde zich meteen op als een pissebed. Eenmaal terug in zijn of haar veilige hok ging hij/zij gelukkig wel weer aan de wandel.
