Spellen

Met memory (de kartonnen omdraaikaartjes) wil ik nog wel eens winnen van de kinderen. Maar met SuperMario op de Wii hebben ze me tuk: terwijl dochterlief vrolijk als Mario voorthuppelt en vele sterren verdient, ga ik, als Toad in haar kielzog, wel twintig keer dood. Tot mijn opluchting sta ik (lees: mijn gamefiguur) vervolgens weer vrolijk op en krijg er wel weer levens bij, maar toch. Ik word er doodzenuwachtig van.
(Al zorgen Vuurjongen en Watermeisje voor nóg hogere bloeddruk bij mij als mee-gamende ouder.)

Gelukkig wordt dit spel-leed ruimschoots gecompenseerd door Professor Layton. De vorige kerstvakantie speelde ik een spel uit in 18 uur - verdeeld over de hele vakantie - en won vele picarats.
Ook deze kerstvakantie heb ik de DS van de kids geleend om weer aan een Layton spel te beginnen (de Engelstalige, 'Curious Village', dit keer). En na alle Mario-ontberingen sta ik eindelijk weer eens vóór!

De tekening maakte ik trouwens als een bedankje. Bij de lokale spellenwinkel had ik een prijs gewonnen, een aantal weken lang kon ik een gratis games uitzoeken (o.k., uit de 2e hands, toch leuk), waar ik natuurlijk erg blij mee was. De medewerkers toonden zich iedere week weer zo vriendelijk en servicegericht. Reden om voor vorige week, toen ik het laatste spel mocht komen ophalen, dit voor hen te tekenen. En zo te zien waren ze er blij mee.
En geloof het of niet, ondanks alles is en blijft die paddenstoel linksonder m'n favoriete na-te-tekenen gamefiguur!..



(Eva: the man with the high hat is an English gentleman, I suppose he's drinking tea, no coffee :-)