Snel nog even opmaken...

... die gulden-postzegels. Ik heb nog een hele voorraad, van 'vroeger', en via postzegelsmetkorting.nl. Begin dit jaar kondigde PostNL aan dat ze nog maar tot 1 november a.s. geldig zijn...

Nog één maand te gaan, dus. Dat wordt volop brieven en kaarten schrijven. Maar hoe krijg ik ze op, als de post vervolgens weer vier ongestempelde-dus-nog-te-gebruiken postzegels brengt?

Station, Haarlem

Dat is toevallig! Vrijwel nooit kom ik in Haarlem, en al helemaal niet bij het station. Maar afgelopen dinsdag was ik er. En nu ineens zie ik op Lidia's weblog hetzelfde stationsplein, vanwaar ik twee dagen eerder déze foto heb gemaakt. Was zij daar afgelopen dinsdagmorgen geweest, dan hadden we mooi kunnen figureren op elkaars foto.

Ernstig kijkende mannen

Het thema van het 'Mail a Smile' project van deze maand is 'The 80ies'.
In die tijd luisterde ik graag naar alternatieve muziek. In de eerste helft van dat decennium was dat vooral new wave (Comsat Angels, de oude U2), en in de tweede helft jaren '80 vooral Amerikaans melodieus gitaarlawaai (Sonic Youth en zo, al vond ik Husker Du's Pink turns to blue echt geen lawaai). Met als rode draad toch ook melancholieke muziek (van de Cocteau Twins hun Wax and wane tot REM's The one I love, en zo).

Maar van sommige liedjes wist ik niet meer of ze nu uit de eighties waren of niet. En als je dan je elpees te ver weg heb opgeborgen en snel antwoord wilt, dan brengt internet uitkomst.
Op wikipedia de datums snel gevonden, en op youtube de muziek nog eens herbeleefd. Met, in tegenstelling tot 80-er jaren, nu ineens ook beeld erbij! En nee, Rush' mooiste blijkt inderdaad van ervóór, en Metallica's mooiste (Nothing else matters) van daarna.

In mijn twee-sporen-zoektocht (= twee keer youtube geopend) werd ik opeens zó verrast door de treffende overeenkomst in de blikken van deze twee blonde mannen, dat ik het niet kon laten ze ook samen in een print-screen te vereeuwigen.

Brieven aan bijna niemand anders

Ze zijn altijd mooi, de korte, soms absurdistische, en vaak tot nadenken stemmende dierverhalen van Toon Tellegen. Maar deze uitgave trof me helemaal, in positieve zin, want ze gaan over post!



In 'Brieven aan bijna niemand anders' schrijven de verschillende dieren brieven. De mier, de olifant, de eekhoorn, de mol, en nog veel meer bewoners van het dierenbos.
Met de wind als onzichtbare postbode.

Zelfs de karper schrijft een brief. Naar wie, en hoe? Lees en kijk zelf.

Voor mij als post-freak en liefhebber van plaatjes is deze nieuwe heruitgave in ieder geval een lust voor het oog. Èn voor de handen, want het papier in dit boek voelt bijzonder prettig aan.



De prachtige, verfijnde illustraties zijn van Jessica Ahlberg uit Engeland, en ja, er is ook een Engelstalige versie van dit boek.

Postslak

Ik moet er nog steeds naar toe, de tentoonstelling over papierkunst in het Coda Museum in Apeldoorn. En of 't me lukt er tijd voor vrij te maken is nog maar de vraag, nu het schooljaar weer begonnen is, met alle sportles, wedstrijden en andere weekendse verplichtingen van dien.



Gelukkig was de handvaardigheidjuf wèl in het Coda geweest.
'Ik ben iets aan het maken wat jij héél leuk vindt', zei dochterlief op geheimzinnige toon aan het eind van haar eerste schoolweek in groep zes.

En de week daarop kwam dochter ermee thuis: de Postslak!
Met in zijn/haar post-tas ieniemienie zelfgevouwen envelopjes.