Drie generaties kaneel

Lang leve de tijd van vóór de houdbaarheidsdatumvermelding!
Want anders waren deze drie generaties kruidenblikjes al lang en breed verdwenen: vandaag de dag belandt heel wat eten in de vuilnisbak, puur omdat het 'over de houdbaarheidsdatum' is.

Maar gelukkig ontbrak de datum op al deze drie blikjes. Inblikken blijkt een goede bewaarmethode: de kaneel ruikt en smaakt prima.



Tijdens het maken van verse appelmoes kwam ik - toen ik kaneel uit het linker blikje aan de moes-in-wording toevoegde - in een mijmer-stemming.

Wat grappig en toepasselijk, 'Euroma' op linker blikje: Eur - Oma. Het is nog van mijn Oma geweest!
Dit jaar zou ze 100 jaar geworden zijn, ware het niet dat zij alweer zo'n vijftien jaar geleden overleed, ruim twee maanden vóór Annie M.G. en ver vóór haar eigen 85e verjaardag.

Het middelste blikje is uit mijn studietijd, te herkennen aan een - op deze foto niet zo goed zichtbare - 'H' bovenop het deksel (tja, dat is nodig als je met z'n vijftienen één keuken deelt). Dat moet zo'n 20 jaar geleden geweest zijn.

Als je ziet dat mijn grootmoeders's kaneel óók nog eens van vóór het streepjescodetijdperk is, 'dus' ouder dan het middelste blikje, dan kun je je vast aan een berekening wagen: hoe oud minstens is het linker blikje?

Het derde blikje kocht ik veel later. Vast ook een jaar of tien geleden. Maar die ga ik pas gebruiken als de andere twee leeg zijn!

(ps de appelmoes smaakte heerlijk, en we hebben nergens last van!)
(ps 2, voor eventuele bezorgde mee-eters: geen zorgen, de doorlooptijd van de overige kruiden is duidelijk sneller, de rest van mijn kruidenkast is dan ook up-to-date!)

Haagsche Kakker

Nimweegs Marikenbrood, Hoornse Broeder, Zeeuwse Bolus, Bossche Bol, Drentse Turfjes, Twentse Krentenwegge...
Net zoals dè Nederlander niet bestaat, bestaat er ook niet hèt Nederlandse eten: er zijn wel duizenden, al dan niet lokale, soorten. Als 't er niet méér zijn.

Onlangs moest ik in Den Haag zijn, en ik bevond me ineens in de Reinkenstraat. Waar ik spontaan linksaf wandelde, naar binnen bij de bakkerij van Hans en Frans.

Nu ik daar toch was, bedacht ik om die avond het thuisfront eens te verblijden met een typisch Haags streekgerecht. Een idee, aangewakkerd door de torenhoge stapel van deze geel-met-groene dozen op de smalle toonbank.
Ik was benieuwd wat er nu eigenlijk in die veelbelovende dozen zat. Het winkelmeisje wist 't desgevraagd niet precies, behalve dan 'iets met krenten en brood'. Ook haar geraadpleegde collega moest het antwoord schuldig blijven. Dus ik nam de gok en ruilde mijn 11 euro in voor een Haagsche Kakker voor thuis.

Onderweg de geschiedenis - op de doos - van deze Kakker gelezen (klik op de foto voor een leesbare vergroting).
En eenmaal thuis ging het mes er in. Hij bleek best lekker, deze Haagsche Kakkâh volgens gehèm recep van Hansefrans. Pas na een paar reepjes krentenbrood ontdekten we de binnenkant: de overige ingrediënten (amandelen, honing en kaneel) zaten als een soort spijs-vulling midden in het royaal-bekrente brood.
Je kon hem drie weken bewaren. Hij was binnen één week op.

Creatief met postzegel

Het blijft een leuk en wonderlijk fenomeen, die mail art. Mensen die je eerst nog totaal onbekend zijn, nodigen - zonder dat ze er echt om vragen - uit om je best te doen iets moois te maken.

Zo kwam ik via via terecht op de weblog van Wilma Duguay in Canada. Haar enthousiasme over de zee is uitgemond in een heuze expositie: The Sea Mailart Exhibition.
Leuk om de geëxposeerde werken te zien, de foto's, de schilderijtjes, collages en wat dies meer zij. En leuk om zelf ook aan de slag te gaan.

Het grappige van mail art is ook dat de envelop niet wit hoeft te blijven. IJverig ging ik dan ook met kleurpotlood in de weer, geïnspireerd door deze postzegels. Die ik een kleine drie jaar geleden gekocht heb en die ik eígenlijk niet kwijt wilde. Gelukkig zijn er scanners. Op deze manier hou ik hem toch nog een beetje zelf. Ben benieuwd wat de ontvanger ervan vindt.

Bubbles mail art

Ik schreef er al eerder over, over het fenomeen Mail Art.
Eén 'call for mail art' inspireerde direkt, en met veel plezier maakte ik dan ook 'bubbles' voor het gelijknamige project van Ptrzia uit Duitsland.

Inmiddels is het project afgerond, en ik werd van de week blij verrast met een bijzondere envelop, met daarin mijn werken in 't klein, naast alle andere inzendingen, tijdens de eindexpositie. Zie mij glunderen van trots!
De expositie vond plaats in een verlaten zwembad dat, zo schreef Ptrzia, niet lang daarna zou worden gesloopt. Gelukkig nog net op tijd deze foto:


Ptrzia, vielen Dank!! Deine Post, der schöne Briefumschlag und Briefmarke und die entzückende Bilder der Ausstellung freuen mich sehr!!

65 jaar

Suske en Wiske zijn 65 jaar en gaan niet met pensioen. Beide heuglijke feiten werden vandaag gevierd in het Limburgs Museum in Venlo, waar tot half september de tentoonstelling 'Suske en Wiske - de Fantasievolle Vertellers' te zien is.
Een mooie combinatie van strips, gadgets èn historisch-verantwoord beeldmateriaal, zoals allerlei kannen en kruiken, de radio door de decennia heen, een Romeins zwaard en een Spaanse helm.

Voor de tekenliefhebber waren de - slechts enkele - originele tekeningen een must. Zoals deze, met uitleg hoe het (laten) inkten van de strip in z'n werk gaat.



Taart ontbrak natuurlijk niet, en deze werd door Suske-en-Wiske tekenaar Luc Morjeau onder het toeziend oog van vele camera's live voorzien van een chocolade Lambik.
Ook wij kregen een stukje!



Tot overmaat van geluk mochten wij zelf ook aan de slag met potlood, pen en papier.
Beneden in de gang, bij de workshop 'Striptekenen' onder de vrolijke leiding van Ted Lenssen.



En boven bij de tentoonstelling zelf, boven een handige lichtbak.




(nu nog de tekst bedenken)

'n Heerlijk dagje uit tekenen, deze Tweede Paasdag!

Wat schrijft dat blijft

Als rechtgeaard tekenmateriaalliefhebber heb ik (kleur-)potloden, stiften en tekenpennen overal in huis liggen.

Laatst hervond ik het pennendoosje met een aantal prettig tekenende pennen, en een wel heel bijzonder potlood. Met een heel waar gedicht erop (klik op de foto's voor een vergroting, en zie!).

Meer dan tien jaar geleden gekocht van de kunstenaar zelf, de Nijmeegse Jac.Splinter, en inmiddels blijkt het een museumstuk te zijn, aldus de website. Waarop trouwens ook nog andere grappige voorwerpen te zien zijn.

Vrolijk Pasen!

Met dank aan Anna uit België,



en onemilliongiraffes.com (dankzij welke de gebruikelijke paasdieren op onze adoptiekip-eitjes plaats maakten voor enkele verdwaalde giraffen).