Postcrossing 'swap'

Op de postcrossing-website kun je bij je profiel aangeven of je geïnteresseerd bent in 'private swaps'.
Nu dacht ik redelijk Engels te kennen, maar wat het woord 'swap' betekende...? Ik zou denken dat het 'veeg' (van 'sweep') of 'klap' was. 'Swap' als klankwoord zal niet misstaan in een stripverhaal, dacht ik zo.
Het bleek iets met 'ruilen' te maken te hebben. Een wereld apart, dat 'swappen', waar ook weer allerlei websites over gaan. Voorlopig hou ik me bij postcrossing (en mail-art, daarover vast een andere keer meer!).

Dezelfde Daniela van de Danube delta blijkt geïnteresseerd te zijn in zwart-wit foto's, 'used or unused'. Vooral in oude fotokaarten, van vóór 1945. Best bijzonder voor een 28-jarige, vind ik. Meestal associeer ik 'verzamelen' met mensen die ruim vóór 1981 geboren zijn, zéker als ze dit soort oude stukken papier in huis willen halen.

Bij toeval belandde ik bij een verzamelaarsbeurs, met munten, postzegels, bankbiljetten èn ansichtkaarten. Waar inderdaad mensen van mijn leeftijd en nog veel ouder rondliepen. Er waren trouwens meer verkopers dan ruilende verzamelaars.
Struinend door een kartonnen schoenendoos vol ansichtkaarten vond ik ze, zwart-wit ansichtkaarten, enkele zelfs zo'n 80 tot 90 jaar oud!
Naast deze zocht en vond ik ook nog een bescheiden voorraadje ongebruikte kleuren-ansichtkaarten voor eventuele toekomstige postcrossende liefhebbers, van bijvoorbeeld boten, Egyptische jaren '70 soapsterren, vulkanen (dat wil zeggen, één Hawaiiaanse vulkaan) en enkele vuurtorens. De verkoper telde ze door te meten: 1 centimeter is 33 kaarten.
Een aantal centimeters rijker en evenveel euro's armer verliet ik blij het pand, met de buit.

Vandaag zocht ik uit mijn aanwinsten enkele zwartwit-kaarten uit om naar Daniela te sturen.
En al kijkend kon ik me haar fascinatie ineens goed voorstellen. Die oude foto's dragen een hele geschiedenis met zich mee!
Sommige kaarten waren beschreven. Eentje was zelfs zeer ontroerend, van iemand die een paar dagen weg was naar de duinen bij Bergen, en die haar geliefde schrijft dat ze snel weer thuis komt. Op de kaart een vrouw in de verte, halverwege de heuvel in een mooi zwart-wit duinlandschap. Zou het haarzelf zijn?

Een andere kaartschrijver vroeg of de ontvanger de aanstaande vrijdag extra eten zou willen koken, de trein zou die middag om zo-en-zo laat in Amsterdam aankomen.
't Is best gek, je dan ineens te realiseren dat al deze mensen er inmiddels niet meer zijn. En dat wijzelf over zoveel tijd hetzelfde lot beschoren zijn. Tja, 't hoort bij het leven...

Tussen de kaarten voor Daniela zat er zelfs een uit Boekarest. De datum was niet te achterhalen, helaas was de datumstempel met de postzegels met de noorderzon vertrokken. Waarschijnlijk naar een ander onderdeel van die verzamelaarsbeurs. Maar de foto zag er mooi oud uit. Net als de Keulse dom, een strand in Engeland, een Valkenburgse rotspartij, een steenen bank in Beek en Bosch, een monument voor gevallen Russen (dat er in 1799 bij Bergen NH gevochten was, nog wel door Russen, was nieuw voor mij, wéér wat geleerd!), een stukje Luzern, een promenade in Brest.

Een bij nadere bestudering opmerkelijke kaart vond ik deze. Met dank aan scanner en 't programma Paint meteen maar een collage gemaakt van voor- en achterkant, èn het opmerkelijke (in 't midden). Plus wat gedachten erbij:



(Zie dat de rechter postzegel ondersteboven opgeplakt is. Een vergissing van de afzender, een geintje?)

Postcrossing 4

Een van de leuke dingen van Postcrossing, vind ik, is je best doen om de juiste kaart bij de juiste persoon te krijgen. Omgekeerd is het dan ook leuk als je merkt dat sommige mensen ook moeite doen voor jóú!

Zo kreeg ik onverwacht via Postcrossing een bericht van Daniela uit Roemenië. Of haar kaart al aangekomen was, vroeg ze. Ik wist van niks, nee dus. Tja, de kaart was al vier weken onderweg, dus hij had er onderhand moeten zijn. Weet je wat, zo schreef ze (in andere bewoordingen), 'ik stuur je gewoon nog een kaart'.

En dit was 'm:



















Naast dat het een mooie, bijzondere foto is, voelt de kaart ook nog eens prettig aan (nóg een voordeel van papieren post!).
En het was meteen een didactisch doeltreffende kaart. 'Delta Dunarii', staat er op de voorkant, en 'Danube Delta', schrijft Daniela, het 'unieke en mysterieuze gebied waar de Danube rivier in de Zwarte Zee uitmondt'.
't Zal wel, was mijn eerste gedachte, maar ik ging toch eens in de atlas kijken hoe die rivier dan wel stroomde. En tot mijn stomme verbazing bleek het gewoon de rivier de Donau te zijn!
Weer wat geleerd.


Naschrift: de eerste kaart is nooit aangekomen. Maar Daniela was zo vriendelijk om 'm spontaan nog een keer te sturen. En binnen drie dagen was hij er, een mooie foto van een beer (dat die in Roemenië in 't wild voorkomen wist ik ook niet. Zo blijf je leren!)

Postcrossing 3

Postcrossing, voor de gemiddelde bloglezer zal 't lijken of ik er niet over úítgepraat raak. Maar het ís ook een leuke hobby!

Veel postcrossers geven in hun profiel aan dat ze geen 'free ad cards' willen, en al helemaal geen zelfgemaakte kaarten.
Ze weten niet wat ze missen.

Deze kaart dwarrelde ongeschonden (gelukkig!) mijn brievenbus binnen. Het is een zelfgemaakte kaart, een originele ets nog wel, van de Finse kunstenares Talvikki Lusa. Erg mooi, en ik voelde me zeer vereerd.

drukdrukdruk

Wie voelt ook wel eens de last op haar schouders van de combi 'moederschap-werk-huishouden'?
Ik zal ongetwijfeld de enige niet zijn. Typisch iets van deze tijd.

Hoewel... Wie dacht dat 'druk-druk-druk' iets van de moderne tijd is, zou eens goed in de geschiedenisboeken moeten duiken. Voor zover het daarin te vinden is... vrouwen komen er in de geschiedenisboeken vaak maar bekaaid af.
Gelukkig hebben we Fiep Westendorp, de beroemde illustrator die furore maakte met illustraties voor Annie M.G. Schmidt's boeken over Jip en Janneke.

Deze tekening uit 1959 vond ik erg treffend. Verander de tijpmachine in een computer en vervang de draaischijf van de telefoon door druktoetsen, en o ja, de hond op schoot even door een kind van vijf, en voilà, het 21e-eeuwse moeder-werkneemster-huisorganisator-schap!

De titel van dit meesterwerk is nóg raker. Het is een syndroom waar ik ook al jaren aan lijd... En daardoor mijn vriendinnen ook (voor zover ze me niet vergeten zijn):
"Het ik-verwaarloos-mijn-vrienden. complex"...

Van Eva - de Eva

Het zal duidelijk zijn dat we iets met smurfen hebben!



Dankjewel - Moltes gràcies!

Voor Eva - para Eva

Ben benieuwd of hij aankomt - vamos a ver si llegará!

Bijzonder

Wat is de natuur toch bijzonder!

Voor mensen die zelf geen tuin hebben, zijn nutstuinen een grote uitkomst.
Zo ook voor ons. Verse onbespoten groenten uit eigen tuin, heerlijk!
Al vergt niet alleen het drukke werk-en-thuis-gebeuren organisatietalent: er is bovendien veel kunst- en vliegwerk nodig om óók nog eens te zorgen voor een moestuin die vier kilometer verderop ligt.

Eén van de radijsplantjes liet ik bewust uitlopen, zodat we ’t volgend jaar radijszaad zouden hebben.
Wat schetst mijn verbazing, als dat éne plantje niet alleen honderden vruchten blijkt te dragen (met daarin een tot wel zes potentiële nakomelingen), maar ook dat er zowel rijpe zaadjes als bloemen aan de radijsplant zitten!
En dat eind november!..

Voor de oplettende kijker nog iets om zich over te verwonderen... Zie wat er gebeurt, in die natte herfstregendagen: uit een van de vruchten groeit een jong plantje!

Verrassing

't Valt soms niet mee, het moederschap van twee basisschoolleeftijdkinderen (mooi woord, scrabble 3x woordwaarde).
Wil je op tijd weg, beginnen ze te steggelen, treuzelen of anderszins te vertragen, en zich te gedragen alsof ze gewoon wíllen dat je ze achter 't behang plakt.
Vanmiddag was het weer eens zo ver. Al die gaatjes in het plafond komen van mijn punthoofd.

Maar dan zijn er ineens weer mooie momenten. Vanavond nog. Vader was niet thuis, en moeder's punthoofd stond er deze dag niet naar om te koken, dus ineens dacht ze 'laat ik het hèn maar eens vragen!'.

Zo gezegd, zo gedaan. Groot was mijn verbazing toen zoon en dochter juichend 'ja' zeiden toen ik hen, voor de allereerste keer in hun leven, vroeg of zíj deze keer het avondeten wilden klaarmaken. Anders zijn ze nooit zo gewillig als ik hen vraag iets te doen...
Wat minder groot was mijn verbazing toen het gerecht naar keuze unaniem uit hun mond klonk. Pannenkoeken!

Normaal gesproken is het vader die pannenkoeken bakt, zelf heb ik daar nooit zin in (de tekst van het bekende lied 'Elsje-fiederelsje' klopt dan ook van geen kanten, hier in huis).

En terwijl zoon en dochter om kwart voor zes vrolijk samen beslag aan het kloppen waren, kon ik mooi vóór zessen nog even een kaart op de bus doen, dat is hier om de hoek. Straks als 't vuur aan zou gaan, moest ik er natuurlijk bij blijven.
Eenmaal terug waren ze nog steeds blij bezig in de keuken, dus ik liet ze maar even hun gang gaan.
Toen alle klontjes weggeklutst waren voegde ik me bij hen.
Hee, maar wat was dat, naast het gasfornuis? 't Oranje lichtje brandde. Maar, ik had het koffiezetapparaat toch helemaal niet aangedaan? Of was ik nu zó vergeetachtig en had ik uren geleden koffie gezet om 't vervolgens te vergeten? Nee toch?

Gelukkig zag en rook het vers. Heerlijk, dat had ik net nodig.
Zoonlief verklaarde 't nader. 'Voor jou! Verrassing!'




















En dat van een achtjarige. Ze worden groot...

Lezende / Tekenende vrouwen

Al surfend op Postcrossing langs mooie ansichtkaarten kwam ik op een profiel terecht van iemand die net als ik (en vele Postcrossers meer!) van papier & boeken houdt.
Ze verzamelt dan ook kaarten van lezende vrouwen met als resultaat prachtige foto's, schilderijen en tekeningen van vrouwen met een boek, brief of kaart in de hand, die we op haar weblog mogen bewonderen.


Naast lezen geniet ik ook van plaatjes kijken. Charlotte Dematons maakt van die prachtige illustraties. Vorig jaar was deze sympathieke vrouw in onze lokale boekwinkel voor een signeersessie. En het werd een echte hand-tekening.
Heerlijk om naar te kijken (en m'n handen jeuken om de tekenpen zelf ook weer eens op te pakken). Misschien moet ik daar maar eens kaarten van gaan verzamelen: Tekenende vrouwen!

Juweel

Naast papier (lees: tekenen, schrijven, ansichtkaarten) maakt muziek mij blij en enthousiast. 'Music is the shorthand of emotion', citeerde postcrosser Julie. Klopt helemaal, en met muziek kom je in de flow.
Maar door alle alledaagse drukte, van gezin en werk en chaotisch huishouden, komt het er niet vaak meer van de tijd te nemen voor muziek.

En ineens duikt er dan weer zo'n juweeltje op, een die mij tot het diepste toe beroert. Onlangs was ik met de kids naar de plaatselijke schouwburg voor de nieuwste Anubis theatershow. Na afloop kochten we de dvd van de voorstelling van vorig jaar, 'De graal van de eeuwige vriendschap'.
En daar stond hij op!!! Deze:

http://www.youtube.com/watch?v=rZvZFyVYd7I

Het grappige is dat ondergetekende wars is van commercie, geliktheid en al dat soort dingen meer. Als er íets is wat overduidelijk commercieel uitgemolken wordt met een geweldige Marketing Machine zijn dat wel de Studio 100 producten, waaronder het Huis Anubis.
Maar mooi dat ik er toch intrap. Met open ogen, en graag nog, ook!..
De Anubis liedjes zitten gewoon ontzettend mooi in elkaar. De hele Anubis cast mag er ook wezen: de acteurs zijn stuk voor stuk sympathiek, spelen hun rollen goed en zingen mooi. En de muziek heeft geweldige arrangementen.

De door Nienke (Loek Beernink) gezongen Anubis liedjes hebben mijn hart gestolen. Daar heb ik die euro's graag voor over, deze muziek ráákt.

Postcrossing 2

In je Postcrossing-profiel mag je aangeven welke kaarten je voorkeur hebben.
De meeste mensen willen 'echte' kaarten, wat dat 'echte' ook moge wezen. Maar een enkeling, waaronder ondergetekende, is duidelijk blij met zelfgemaakte kaarten.
Zhao uit China was helemaal origineel in haar wens: 'als je geen kaart kunt vinden, schrijf dan wat op een stuk karton van een pak musli of koekjes'.

Ik heb me vervolgens rotgezocht naar dat ene doosje Droste cacao, met de verpleegster met een dienblad met een pak cacao, met een verpleegster met dienblad met, kortom met het in Nederland wereldberoemde Droste effect, maar vergeefs. (Om overigens later te ontdekken dat ik nog een heel setje Drostekaarten had liggen, waaronder deze beroemde!)

Een pak poffertjes bracht uitkomst, dát zijn nu ook typisch Nederlandse lekkernijen.
Het enige pak waar ook een echte poffertjespan op stond, heb ik toen maar verknipt. De achterkant volgeschreven, mooie postzegels erop en klaar!
Achttien dagen later kwam hij aan.
Zhao heeft hem vervolgens op haar weblog geplaatst, waar duidelijk wordt dat de Chinese post de neiging heeft om ansichtkaarten ook aan de vóórkant te stempelen!..

In ieder geval was ik trots op de wereldreis die mijn zelfgemaakte kaart gemaakt heeft, en op de eindbestemming: een Chinese website.
De commentaren eronder zijn helemaal mooi: met hulp van online vertaalmachines kom je een heel eind. Vraagt de ene reageerder zich af hoe het mogelijk is dat een stuk verpakking zomaar via de post verstuurd kan worden, een ander ziet geen poffertjes in het plaatje, maar inktvisgehaktballetjes!

Postcrossing

Een mooie manier om door de wereld te reizen zonder je stoel te verlaten (behalve dan even voor de brievenbus) ontdekte ik dankzij deze weblog van de heel creatieve blog-ster Lidia.
Nog geen maand na mijn ontdekking was ik zelf ineens 'Postcrosser'. En ben ik inmiddels meerder keren verrast door aardige kaarten uit verschillende werelddelen. Omgekeerd hoop ik ook de ontvangers blij gemaakt te hebben met een kaartje uit Nederland.

Voor uitleg, zie ook weer deze weblog.
Niet alles hoeft trouwens via de Postcrossing website te gaan.
Mijn bijna-naamgenoot Lena uit Wit-Rusland bood aan een kaartje terug te sturen, toen ze mijn postcross-kaart in haar brievenbus had gevonden.
En zie, nog geen week later een grappige kaart in mijn brievenbus, met een hele mooie quote nog ook:





"Geloof in je eigen kracht, het is 90% van je succes"!