Wil je op tijd weg, beginnen ze te steggelen, treuzelen of anderszins te vertragen, en zich te gedragen alsof ze gewoon wíllen dat je ze achter 't behang plakt.
Vanmiddag was het weer eens zo ver. Al die gaatjes in het plafond komen van mijn punthoofd.
Maar dan zijn er ineens weer mooie momenten. Vanavond nog. Vader was niet thuis, en moeder's punthoofd stond er deze dag niet naar om te koken, dus ineens dacht ze 'laat ik het hèn maar eens vragen!'.
Zo gezegd, zo gedaan. Groot was mijn verbazing toen zoon en dochter juichend 'ja' zeiden toen ik hen, voor de allereerste keer in hun leven, vroeg of zíj deze keer het avondeten wilden klaarmaken. Anders zijn ze nooit zo gewillig als ik hen vraag iets te doen...
Wat minder groot was mijn verbazing toen het gerecht naar keuze unaniem uit hun mond klonk. Pannenkoeken!
Normaal gesproken is het vader die pannenkoeken bakt, zelf heb ik daar nooit zin in (de tekst van het bekende lied 'Elsje-fiederelsje' klopt dan ook van geen kanten, hier in huis).
En terwijl zoon en dochter om kwart voor zes vrolijk samen beslag aan het kloppen waren, kon ik mooi vóór zessen nog even een kaart op de bus doen, dat is hier om de hoek. Straks als 't vuur aan zou gaan, moest ik er natuurlijk bij blijven.
Eenmaal terug waren ze nog steeds blij bezig in de keuken, dus ik liet ze maar even hun gang gaan.
Toen alle klontjes weggeklutst waren voegde ik me bij hen.
Hee, maar wat was dat, naast het gasfornuis? 't Oranje lichtje brandde. Maar, ik had het koffiezetapparaat toch helemaal niet aangedaan? Of was ik nu zó vergeetachtig en had ik uren geleden koffie gezet om 't vervolgens te vergeten? Nee toch?
Gelukkig zag en rook het vers. Heerlijk, dat had ik net nodig.
Zoonlief verklaarde 't nader. 'Voor jou! Verrassing!'
En dat van een achtjarige. Ze worden groot...
1 opmerking:
Wat lief! Zucht, ja, wat worden ze groot he...
Een reactie posten