Muziek schets

Onlangs kwam ik terecht bij een optreden van Daniël Wayenberg. Er was nog één plek vrij op de voorste rij, en ik was de gelukkige die daarvan gebruik mocht maken.
'Gelukkige', niet alleen omdat ik daardoor goed zicht had (en meteen een foto voor Eutrapèlia's spiegel-project kon maken), maar ook doordat ik meer licht had, wat het makkelijker maakt om te schetsen. Iets wat ik tijdens concerten graag doe.



En hij speelde virtuoos! Hierboven zie je dat m'n camera zijn vingervlugheid niet kon bijhouden.
Op gegeven moment vertelde hij over de stukken die hij speelde. Pas toen kwam ik er tot mijn verrassing achter dat hij Nederlands is, ik die tot dan toe altijd gedacht had dat deze sympathieke en beroemde pianist een Fransman was.

Hieronder nog wat schetsen en aantekeningen. Waar het programmapapier niet allemaal goed voor is.

Postzegels in Klokhuis

Ik kijk weinig tv en mis dan ook meestal het Klokhuis, een altijd interessant, leerzaam programma op de publieke omroep.
Gelukkig worden de uitzendingen online bewaard. Zodoende kunnen we genieten van deze aflevering. Eentje naar mijn hart, want Dolores en Lisa nemen ons, kijkers, mee naar de wereld van... Postzegels.



Hieronder een poging het programma te 'embedden'. Mocht het niet lukken de film aan te klikken, dan lukt het wellicht via deze link.

Muziek leeft voort

Ik kon mijn oren niet geloven toen ik het nieuws op het journaal hoorde. Wat jammer, nog geen twee maanden voor z'n negentigste verjaardag (op 24 januari) moeten we afscheid nemen van, wat mij betreft Nederland's grootste modern-klassieke componist, Simeon ten Holt.

Bovenstaand twee visuele 'hommages' aan hem, collages die ik héél veel jaren geleden maakte, terwijl ik van zijn muziek genoot. Hieronder een detail van een van de klavieren en een stukje bladmuziek, 't was volgens mij de eerste keer dat ik papier met draad combineerde.



Het meest bekende stuk van Simeon ten Holt is wel Canto Ostinato. Een muziekstuk wat heel veel mensen raakt, getuige ook de documentaire 'Over Canto'. Ook ik mag bekennen dat ik 'fan' ben, anders zou ik niet zoveel verschillende versies in huis hebben. Een cd met uitvoering door vier piano's, Canto Ostinato door twee pianos (en daar weer verschillende versies van), een met piano's en marimba's, de bladmuziek. De mooiste vind ik de vier-piano's-op- drie-cd's-versie, dat was de eerste muziek van Simeon ten Holt die in mijn huis kwam, begin jaren negentig.

Groot was mijn verrassing, toen ik ooit in Utrecht moest zijn, het toeval wilde dat dat op 2 november 2007 was. Nietsvermoedend nam ik de roltrap, van het perron omhoog naar de stationshal. Alwaar ik ineens Canto live op víjf piano's gespeeld zag en hoorde worden. En ik kwam op het juiste moment. Ik had maar een paar minuten, moest op tijd naar een afspraak. En nèt toen kwam die hele mooie overgang naar dat mooie gedeelte, en ik hoorde net op tijd dat hele mooiste stukje zelf, ook.

Maar de muziek waarbij voor mij de meeste herinneringen omhoogkomen is Incantatie IV. De uitvoering van Sander Sittig, Annette Middelbeek, Francien Hommes en Kees Wieringa heeft mijn hart gestolen.



In mijn favoriete muziekprogramma - Reiziger in muziek - spraken Han Reiziger en Simeon ten Holt ook met elkaar. In de tijd dat dit programma werd uitgezonden, 1996, had ik geen opname-apparatuur. Gelukkig kon ik het programma alsnog terugzien, toen ik tot mijn blijdschap in 2003 de dvd aantrof in de 11cd-box 'Highlights'.

Jammer dat we hem moeten missen. Zijn muziek is tijdloos, leeft voort. En 89 jaar is een bijzondere leeftijd, die we lang niet altijd halen.
Mooi en waar zijn de berustende woorden die Simeon ten Holt sprak in een ander interview.
"Maak je verder geen zorgen", aldus de componist in dit interview uit 2007, "misschien is dat de tijd om m'n hoofd te ruste te leggen (...), want zo is 't 'n beetje de gang van zaken, in een mensenleven."

Grote stempel

De voeten zijn vast bij veel mensen 'ondergeschoven kindjes'. In ieder geval bij mij. Tot begin dit jaar waren ze vanzelfsprekende onderdelen van de 'onderdanen' waar ik nooit bij stilstond. Maar ineens kreeg en hield ik last van m'n ene enkel. En besef ik plotseling dat mijn voeten bestáán.

Gelukkig was er de podotherapeut. En tot mijn verrassing had zij iets in haar praktijk wat mijn enthousiasme meteen aanwakkerde.
Een reuzenstempelkussen!

Met mijn voeten als reuzenstempels. Het principe is net iets anders dan die van de stempels die je voor mail art en ander papierwerk gebruikt. Want in plaats van het ininkten van de stempel en die vervolgens afdrukken op papier, zit het papier bij deze blauwdruk tussen de stempel (mijn voet) en het stempelkussen in. Die overigens ingeinkt wordt met de reuzen inktroller die je linksboven ziet.



En hieronder het resultaat. Mooi, zo'n stempelafdruk!
Tegenwoordig wordt deze stempeltechniek verdrongen door 3D voetscanners en andere moderne fratsen.
Maar volgens mij (en mijn voeten, sinds er bijpassende inlegzolen in de schoenen zitten) is deze ambachtelijke electriciteitsloze manier van voetscannen prima. Wat de podotherapeut, die ook over zo'n moderner computergestuurd apparaat beschikt, eigenlijk ook wel beaamde.

pH-neutraal

Scheikunde is een interessant vak. Je kunt er al op de kinderleeftijd over leren, bijvoorbeeld over zuren en basen.

Ook ouders hebben profijt van deze kennis en kunde.
Zo kwam er dankzij zoonlief een doos met zuren-en-basen-experimenten in huis. Nadat hij alle flesjes en potjes uit deze doos uitgeprobeerd had, gingen we op zoek naar meer testmateriaal.
En wat bleek, de zeep- en shampoofabrikanten vrágen er gewoon om om bestudeerd te worden.



Tja, en ik altijd maar denken dat 'pH-neutraal' een zuur/basegraad van 7 betekent...

Lego filmpje varen

Twee favoriete dingen hier thuis zijn lego en stop motion filmpjes maken.
Hoewel we moviemaker en andere film-maak-programma's nog steeds niet doorgrond hebben en we de honderden foto's alsmaar niet omgetoverd hebben tot volwaardige filmpjes, blijven zowel zoon als dochter ijverig bezig met figuurtjes neerzetten, figuurtjes bewegen en de fotoknop indrukken.

En intussen genieten we van andermans filmpjes. Een geweldig mooie film is natuurlijk die van Epke Zonderland.
Zoonlief geniet verder van allerlei lego-city filmpjes terwijl dochterlief daarnaast graag luistert en kijkt naar klei-animatiefilms als 'la vaca lechera'.

Maar ook de eenvoudige dingen op een alledaagse dag kunnen niet alleen hen, maar ook mij erg bekoren.
Want, games en computeren en televisie ten spijt: het allermooiste in het leven is toch om sámen van de dag te genieten. Wat dit filmpje, met die prachtige pianomuziek, laat zien.

Wie van de twee?

Dat is grappig. Ik hoor de tune van 'Wie van de drie' al door m'n hoofd spelen. Of, in dit geval, 'wie van de twee?'.

'n Tijdje terug kocht ik een voorraadje 'typisch Hollands' kaarten, met o.a. de windmolens van Kinderdijk. En pas nu, nu ik op het punt sta er een naar een Poolse postcrosser te sturen, zie ik het. Deze twee kaarten zijn hetzelfde. Of eigenlijk: elkaars spiegelbeeld, met de een net wat andere kleur dan de ander, deze 'Reflections' kaart nr 1260 links en kaart nr 1231 rechts. Welke zou de echte zijn?

Slinkachu

Eva en ik maakten ze al op kleinere schaal, foto's van poppetjes in de echte wereld. Maar er zijn mensen die het tot in perfectie doen.

Op zoek naar iets anders kwam ik natuurlijk weer in een boekwinkel terecht. Daar trof ik een fotoboek met prachtige compositie-foto's van de Londense fotograaf en straatkunstenaar Slinkachu. In 'Global Model Village' reist hij de wereld door, en maakt ons deelgenoot van wat de kleine figuurtjes zoal meemaken.
Een aardig filmpje, een soort 'making of' van de foto's, vind je hier.



Meer werk van Slinkachu vind je op deze weblog (met uitleg!) en in deze galerie.

P.S. Voor slakkenliefhebbers is natuurlijk deze onthaaste street art een must.
En Slinkachu blijkt al eerder fotoboeken te hebben uitgebracht, in 2009 'Little People in the City', en een jaar later 'Big Bad City', met daarin ook foto's gemaakt in Amsterdam en Rotterdam.

Publieke kunst: oud en nieuw

Onlangs moest ik in de St. Jacobsstraat in Utrecht zijn, 'tien minuten lopen vanaf het station'. Ik vertrok een uur te vroeg, om niet verdwalend te laat te komen. Zodoende had ik nog een kleine zee van tijd toen de trein op het Centraal Station aankwam.

Na eerst de etalage èn binnenkant van die winkel met grappige dingen op Hoog Catharijne bekeken te hebben, ging ik de stad in. Ergens linksaf moest de bedoelde straat zijn.

Bijna daar, werd mijn aandacht getrokken door een steegje, de Zakkendragerssteeg. En vooral door een bord waarop stond wat er zoal in deze steeg te vinden was. Eten, kleding, daar zou ik zo'n straat niet voor inlopen. Maar één winkel had natuurlijk bijzondere aantrekkingskracht voor mensen die houden van papier en zo. Goede reden om niet al in de goede richting te lopen, maar eerst nog even rechtsaf te slaan, het steegje in.

Korte tijd later trad ik 'Bureau Bewust' binnen. Een half uur later stond ik, een aantal euro's armer maar enkele mooie stempels en een leuk gesprek met de winkeliers rijker, weer buiten.
Bovenstaande muurschildering en 3D kunstwerk is ook in de Zakkendragerssteeg te vinden. De moderne zakkendrager was er trouwens eerder dan het melkmeisje, zo blijkt uit deze film.

Laat het haar

Een van de voordelen van een schooltijd in Nederland is dat je in ieder geval de kans krijgt wat meer talen te leren (dan alleen de landstaal en Engels).
En het leuke van voedseletiketten is dat je verschillende talen bij elkaar ziet.

Zo kreeg ik vandaag van mijn Chinese collega niet alleen smakelijke Chinese koekjes, maar gaf ze me desgevraagd ook de verpakking (om daar een ansichtkaart voor Eva van te maken).
Al lezend ontdekte ik dat er in het Engels natriumferrocyanide in die koekjes zit, terwijl ze in het Nederlands kaliumferrocyanide bevatten.

Bovenstaand blik van gevulde wijnbladeren (ze smaakten heerlijk en zijn helaas op) heeft ook zo iets grappigs. Vermoedelijk heeft de etikettenmaker een online vertaalmachine of andere bron gebruikt. Voor de andere alfabetten en het Zweeds kan ik niet instaan, maar in het Engels eet je gewoon gevulde wijnbladeren, en in het Duits is de vulling omhuld met lässt das Haar.

Eindelijk bevestiging

Real Wall - Real Plot

Als er één post-liefhebber inspirerend is, dan is dat wel Andy Hoang uit Londen. Met een niet-aflatend enthousiasme bewijst hij de post grote diensten door volop 'snail mail' te versturen en allerlei projecten op te starten die ook weer goed zijn voor het postverkeer.

Het begon op 13 februari 2009, toen hij 't even helemaal gehad had met facebook en de virtuele 'vrienden', en overging op de ouderwetse papieren post.
En voilà, zo ontstond het project 'my REAL wall'. Waarbij Andy alle ontvangen post thuis op de echte muur plakte en vervolgens foto's ervan op de bijbehorende website plaatste (en nog steeds plaatst). Of, als hij niet thuis was/is, gewoon buiten.

Daarnaast doet hij mee met het 'Mail Art 365' project, zette hij 'Little Big Stories' op, waarbij we stripverhaaltjes op ansichtkaart-formaat konden insturen, die ook nog geëxposeerd werden.
Recent startte hij met een collega het project '5 Postcards', en als docent doet hij ook educatieve post-dingen en faciliteert hij bovendien een netwerk hierover, geeft lezingen enzovoorts enzovoorts.

Een recent project waar hij aan mee doet is níet door hem begonnen. Maar, de Engelse post, de Royal Mail, heeft dit ongetwijfeld van hem afgekeken: het project 'Real - The physical network'.
Hierbij verschafte de Royal Mail een 'plot', ik weet niet goed hoe ik het moet vertalen, een soort rekje, waar mensen dan hun post naar toe kunnen laten sturen.

En ook hier bewijst Andy Hoang zijn grote post-kracht, mede dankzij de door zijn Real Wall en andere projecten opgebouwde schare post-fans.
Terwijl zijn buren nog altijd een klein 'plotje' hebben, is zijn 'Plot 45' door alle post meer dan verdubbeld en heeft de Engelse post hem zelfs een groot 'plot' in een aparte expositieruimte gegeven!



En het leuke van internet is vervolgens, dat je dan ook kunt zien dat het felicitatie-kaartje óók goed en wel aangekomen is.

Super Mario in 3D op straat

Altijd leuk om creatieve uitingen op straat te zien, en ook leuk om te zien hoe deze uitingen tot stand komen.

Op internet kwam ik dit filmpje tegen, waarin Chris Carlson in 11 uur tijd in Denver de grote game-held Super Mario in 3D op de 2D straat tekent.

Bijzonder

Morgen, 1 juli, komen ze terug op aarde, per ruimtecapsule in Kazachstan, de Nederlandse astronaut André Kuipers en zijn collega's Oleg Kononenko en Donald Pettit.

Vanavond was er op tv een voorbeschouwing, waarin onze sympathieke ruimtevaarder enthousiast een rondleiding gaf door zijn tijdelijke huis in de ruimte. Reden om ook weer even de postzegelset te bekijken die ik enkele maanden geleden in huis had gehaald, mooie plaatjes die ik graag hier op het blog deel. 't Valt me trouwens nu pas op dat de 'e' in het logo van de ESA zo lijkt op die van een Nederlandse drogisterijketen.

Heel bijzonder, niet alleen het feit dat de beelden van André's rondleiding door het ruimtestation en de Sojoez capsule zo haarscherp waren (alsof je er zelf bij was - ik herinner me nog dat ik als kleuter eind jaren 60 's nachts uit bed gehaald werd om vage zwart-wit beelden op tv te zien, die de eerste stappen op de maan bleken te zijn - ook een wonder, trouwens, dat filmbeelden ook toen al zó'n enorme afstand konden overbruggen).

Maar vooral ook bijzonder, het prachtige uitzicht op aarde vanuit de 'Cupola', en de foto's die van de aarde gemaakt zijn vanuit de ruimte.
't Maakt ons als mens bescheiden. Wat zijn we klein in het grote geheel! En tegelijkertijd petje af voor onze astronaut en al zijn collega's en medewerkers die toch maar hun best deden en doen, en de kennis in huis hebben, om de ruimte te bevaren.

Morgen komt André Kuipers weer naar huis. Al denk ik, zijn ruimte-enthousiasme zo beziend, dat hij zich in de ruimte net zo thuis voelt.
'n Goede reis, een behouden vaart toegewenst, en toch alvast ook 'Welkom thuis'!



Deze kaarten zaten bij de postzegels (meer kaarten van deze ruimtevaartreis kun je laten maken vanaf de website van PostNL [bij 'collecties', ruimtevaart]).
De vraag rijst wel wie deze astronaut is: André Kuipers' naam staat eronder, maar deze liet zijn astronautenpak in de video zien, en op de linker mouw was toch echt de Nederlandse vlag geborduurd en niet de Amerikaanse, en op de rechter mouw het ESA logo met Europese vlaggetjes!

En hieronder een fraaie foto van ons werelddeel. Het is toch ook bijzonder dat de wereld al eeuwen geleden in kaart gebracht werd, waarbij men het zonder plaatjes vanuit de ruimte moest doen. Zoals deze uit de 16e eeuw. En bijzonder dat die land- en wereldkaarten nog grotendeels klopten, ook.

Memo blad

Tijdens vergaderingen kom ik wel uit met de blanco randjes langs de agenda. Maar voor wie aan één A4tje niet genoeg heeft, wordt dit reuzen-memoblaadjes-blok van harte aanbevolen.
Om op te doodlen, maar je kunt 'm natuurlijk ook gewoon als geheugensteun gebruiken.

Even doorbreien

Geïnspireerd door de weblog van Lidia, die ons lezers wees op deze gebreide parkeerplaats, dook ik nog eens in mijn foto archief.

Een kleine anderhalf jaar geleden was er in het Tropenmuseum een tentoonstelling over de kleur 'rood', en daar trof ik deze auto.
Levensgroot gebreid, dus de parkeerplaatsbreiers moeten nog even doorwerken.

Leuk mens

Dat is nog eens sportief, juist op een dag als deze!

Geen zorgen meer over opslagruimte

Wat aardig, en geruststellend, dit berichtje wat ik in m'n mailbox vond.

Misschien willen ze ook 'irl' even langs komen. Wellicht hebben ze nog tips. Want 't zou mooi zijn als de (opslag)ruimte hier in huis óók met ons, en met wat we in de loop van jaren zoal verzamelen, meegroeit.

Haas

In een Hollandsche kinderboerderij.

Gunder even Hier!

Ik dacht dat het fan-schap ver achter mij lag, maar ik weet inmiddels dat je ook na je veertigste zó enthousiast over een muziekmakend iemand kan zijn dat je jezelf wel 'fan' móét noemen.
Nee, niet met gegil ofzo, dat had ik vroeger al niet, niet bij Sonic Youth, en zelfs niet bij bands als Dinosaur JR, Throwing Muses en de Pixies toen ik die van dichtbij ontmoette voor een interview met onze lokale radio.
Maar gewoon, tja, hoe zullen we het noemen. Een grote genegenheid voor de muziek (Engelstalige teksten verstond ik in mijn jeugdige fanschap zelden), en in geval van Daniël Lohues daarbij ook nog eens voor de prachtige teksten, waarover ik hier al eerder schreef. En naast genegenheid ook de aandrang om m'n eigen gitaar ter hand nemen, in een poging de mooiste liedjes na te zingen & spelen. Maar goed, voor dat laatste ontbreekt er op 't moment de tijd. Dus we houden het bij luisteren, zingen, en genieten!

En genieten, dat deden we!
Daniël Lohues is op tournee, met zijn nieuwe cd en programma Gunder. Vergezeld door zijn muzikale vrienden Bernard Gepken, tokkelend op gitaar, mandoline en banjo, en Guus Strijbosch, plukkend aan de contrabas, deed hij tot mijn vreugde ook onze woonplaats aan.

Zoonlief vindt het nummer 'Alles kan ja' prachtig, dus ik kocht ook een kaartje voor hem. Omdat zoonlief meeging, wilde dochterlief er per se ook bij zijn. En toen ik voor hen en mij een kaartje had, dacht ik er ineens aan om manlief ook maar mee te nemen. Gelukkig was er voor hem ook nog wel plek, in de verder heel volle schouwburg.
Op een ander meisje met haar vader na, waren we de enigen met kinderen. Gek eigenlijk, want zulke muzikale uitstapjes horen toch gewoon bij de opvoeding?
(Gelukkig zaten we op het balkon, want het programma duurde verrassend lang, van acht tot elf, zodat de kinderen rond half elf gerust en ongezien op hun stoel daarboven in slaap konden vallen.)

Lohues blijkt niet alleen zanger, multi-muzikant en componist te zijn, maar toonde zich met zijn anecdotes tussen de nummers door ook een geweldig entertainer, die het hele publiek goed wist te boeien. Met grappige verhalen, en serieuzer onderwerpen.
Het meegebrachte woordenboek Drents-Nederlands bleek niet nodig, alles was best goed te verstaan (al heb ik het aan mijn tijd in Overijssel te danken dat ik weet dat 'hier kom ik weg' 'hier kom ik vandaan' betekent en niet 'hier moet ik weg' zoals de meesten om me heen dachten). En enkele zeer on-hollandse woorden legde hij gewoon uit.
In de pauze keken we nog even of 't woordenboek wel klopte, en ja (buus = broekzak, snakken/snakker = opscheppen/opschepper). Zo'n woordenboek is trouwens ook altijd leuk om elkaar woorden te laten raden, wat we in de pauze dan ook grif deden.

Vond ik 'Hout moet' onovertrefbaar, met 'Gunder' heeft Daniël Lohues c.s. toch weer net zo'n prachtwerk neergezet. Met een van mijn nieuwe favorieten, wat ik continu in m'n hoofd heb. En saillant: terwijl ik het een troostrijk lied vind, zó mooi dat ze het, als de tijd daar is, wel op mijn begrafenis mogen draaien, vertelde Daniël Lohues in de aankondiging van dit lied over het sterfbed van een dierbare. 'Komp wel, 't komp wel goed, hoop stärft 't lest'. Mooi.

Sint Jordi's dag (2)

Het is 23 april!
Dat betekent: de Dag van de Roos, de Dag van het Boek, èn Sint Jordi's Dag!
Deze mooie 'visual poetry', met een gedicht over de Roos en de Gessamí, oftewel Jasmijn, ontving ik per express-mail van Eva.

Moltes gràcies, Eva! (Quins llibres t'han donat i rebut? :-) )

"Veranderingen in uw post"

Ik had er al over gehoord, het stond er aan te komen. Al is het volgens mij al maanden geleden ingevoerd, gezien mijn lege brievenbus, al maandenlang, op maandag. En dat terwijl ik voorheen altijd op deze dag werd verblijd met zowat al mijn post uit buitenland.

Nu dus officieel, zo lees ik in bovenstaand bericht (ontvangen in mijn emailbox). Hoeveel postbodes hun baan zou het gekost hebben?

Natuurlijk bij deze een pleidooi om weer meer brieven en kaarten per 'gewone' post te sturen en de email alleen te gebruiken voor haast-post. Gelegenheden genoeg! Zie hier en hier en vele andere mogelijkheden zoals hier en hier. Naast - niet te vergeten! - je eigen familie, collega's, buren, vrienden. (En nee, ik heb geen aandelen, in geen enkel postbedrijf :-)

Bij 'lees meer' niet op het plaatje klikken maar hier.
Het antwoord op de vraag 'Wanneer komt de post die ik wil versturen aan?' is voor mij maar moeilijk te geloven (zie boven), maar 't zou mooi zijn: 'Alle post uit de brievenbussen bezorgen we de volgende dag en 6 dagen per week.'

Kargo Kids

Gister kwamen wijzelf 1 april verrassend goed door.
De kinderen hadden al dagenlang wilde plannen om ons ouders beet te nemen. Maar uiteindelijk bleef het bij één geslaagde grap ('mama, je veter zit los', ik kijken terwijl ik altijd veterloze stappers aanheb) en een niet-ingetrapte grap ('mama, er zit een enge vlieg in je haar').
En een grap die geen grap was - manlief, wijzend naar een hoge boomtop: 'Kijk, daar zit een specht'. En ja, na eerst weghonen, vervolgens lang twijfelend turen, zag ik ineens ècht een grote bonte specht metershoog in de betreffende boom. Die even later wegvloog, een primeur want ik had nog nooit eerder een vliegende specht gezien!
In alle drukte was ik vergeten een goede grap terug te bedenken, dus ook de kinderen hadden maar weinig 1-april last.

Ook in het buitenland is 'April fools day' een begrip.

Deze, van de Canadese luchtvaartmaatschappij WestJet, vond ik wel 'n hele goeie. Zowel in het Engels als in het Frans.
Ongetwijfeld een wens van veel reizigers, en ook een stiekeme wens van uitgeputte oververmoeide ouders zelf. En aangezien de kinderen deze vip-behandeling ook met plezier te lijken ondergaan (ik stel me zo voor dat er in het vrachtruim een speelparadijs is ingericht), is het idee wel een uitwerking waard. De Kargo Kids, 'to create a serene travel experience'. Welke luchtvaartmaatschappij neemt het voortouw?!

Toerist in eigen land

Toevallig waren we in de buurt, dus we reden maar even door. Naar de Keukenhof, die is weer open!

Naast de bekende bloembollen / bolbloemen door het gehele park heen, waren er in het paviljoen van het thema - Polen, dit jaar - twee van mijn favoriete plantaardigen.
'Bomen', geïnspireerd door het Poolse oerbos. En tot mijn verrassing - en met name tot vreugde van mijn reukorgaan - m'n favoriete bloemen: Fresia's!



Er was ook een wedstrijdje aan verbonden: als publiek kon je kiezen welke vijf fresiae je het mooiste vond.
Op de muur achter de kandidaten stonden allerlei toepasselijke woorden. Maar ook een woord dat ik voor alle zekerheid thuis nog even in het Franse en Engelse woordenboek nazocht. En ja, men bedoelde het blijkbaar toch echt: ook paddenstoelen horen in het rijtje 'talent', 'best', 'greatest' en 'winner' thuis.





Al met al heerlijk genoten van de bloemenpracht, van de tuinarchitectuur en kunstwerken (o.a. één kangeroestoel), van de frisse lentezon, van de Groningse molen met uitzicht op echte bollenvelden, van de collega-toeristen uit alle windstreken, van een koffie-verkeerd en een hapje.
En ook van oog- en oorstrelende Nederlandse volksdansoptredens, door Mie Katoen uit Tilburg en Pieremachochel uit Utrecht.

We mochten weer!

Ja, leuk, afgelopen zondag. Net als vorig jaar, waren ook deze keer m'n boekaankopen met reden uitgesteld tot half maart. En we waren niet de enigen.








Ik dacht dat het erg druk zou worden in de trein. Maar dat viel mee, we hadden mooie zitplaatsen.
Het boekenweekgeschenk heb ik deze keer nog niet uit, ben pas op bladzijde 38. Veel te veel te zien en te doen, onderweg.

Volgend jaar weer! - ondanks mijn persoonlijke boeken-aankoopstop: éérst alle boeken in huis uitlezen voordat ik van mezelf weer 'n nieuw boek mag...