Winterharde groenten

Het is alweer drie maanden geleden dat ik in de tuin was. Door grote drukte op werk en thuis, eind vorig jaar, en door harde regenval uitgerekend op die dagen dat ik juist wèl een gaatje vrij had, kwam het er niet van om de laatste groenten te oogsten. Laat staan om alles om te spitten.
En toen trad de winter in.

Vanmorgen had ik vrij en het lentezonnetje scheen, dus hóóg tijd om de moestuin weer eens te bezoeken.
Zo lang niet geweest. Spannend, dus, hoe de tuin er bij zou liggen.

Mijn angst dat alles door de regen en zon van de afgelopen dagen door onkruid overwoekerd zou zijn bleek onterecht. Het viel me alleszins mee! Het grootste gedeelte was gewoon aarde, en die paar graspolletjes lieten zich gemakkelijk uittrekken.

Van de groenten die ik eind herfst zo pardoes achterliet hadden verschillende deze strenge winter overleefd.
De snijbiet liep weer uit (net als de voorgaande jaren, hoezo eenjarig?!).
Stevige kleine spinazieblaadjes groeiden voorzichtig naar boven. De groene kool, die ik voor de winter bíjna oogstklaar achtergelaten had, was weliswaar voor 't grootste deel door slakken en andere smulpapen opgegeten, maar in de bladoksels zaten jonge uitlopers die toch wat eetbare blaadjes beloofden!
Zelfs de rabarber, die in de herfst al op sterven na dood had geleken, verraste me met frisrode nieuwe knoppen.

En - als beloning voor mijn tuinverwaarlozing? - ik had oogst.
Verse prei en koolrabis op dag 3 van de lente!

Postcrossing 9

Door Postcrossing leer je ook over anderlands illustraties.
Zo worden Jip & Janneke en Nijntje volop geëxporteerd, en omgekeerd leren wij dat de 'Moomins' wereldberoemd zijn, ook buiten Finland.
Andere illustraties die ik door postcrossing leerde kennen zijn die van de vrolijke dames door de in 1951 in Helsinki geboren Inge Löök:



'Alles wat belangrijk is in het leven staat op deze kaart', aldus Eeva uit Finland, en ze vervolgt met de belangrijke dingen: 'Vrienden, koffie en koekjes, boeken en post...'.
Hoe herkenbaar!

Woordzoeker

Heerlijk om het mee te mogen maken, hoe kinderen leren lezen.
Dochterlief van vijf mag in groep 2 al allerlei 'werkjes' doen waarvan ik dacht dat die pas in de eerste klas (tegenwoordig: groep 3) aan de orde kwamen. Gelukkig heeft ze er plezier in, en op mijn beurt zie ik dat weer met plezier aan.

Laatst kwam ik een aardig puzzelboekje tegen en nam het voor haar mee, in de veronderstelling dat ze zich op de kleurplaten, doolhoven en zoek-de-zeven-verschillen zou gaan storten. Ze ging er blij mee aan de slag.

Wat schetst m'n verbazing, als ik die avond het boekje opruim en zie dat ze met de woordzoeker aan de gang is geweest!
Het woord 'vee' was al door de samenstellers aangegeven.
Maar 'kip' heeft ze toch echt zèlf gevonden.

Anuwis

Al wekenlang weet Nickelodeon de verwachtingen hoog te spannen. Of eigenlijk is 't niet deze tv-zender, maar zijn het de bewoners van het Huis Anubis zelf die ervoor zorgen dat hier thuis vol verwachting naar 17 maart uitgekeken werd.



Zeventien maart, dè dag dat de nieuwe serie van het Huis Anubis van start gaat.
Beide kinderen hier zijn fan. Zoonlief verheugt zich erop de slimme Fabian weer te zien, dochterlief kijkt uit naar de mooie intelligente Nienke en beiden zijn benieuwd welke avonturen de huisbewoners nu weer zullen beleven. Ook de rest van de oude bekenden werd maandenlang gemist (gelukkig waren er tussendoor de theatershow en de nieuwste film om de tijd tussen de vorige serie en deze te overbruggen).
Ikzelf moet toegeven dat ik de serie het vorige seizoen ook grotendeels volgde. Hoewel je het als ouder helemaal doorhebt, van het soapgehalte, de cliffhanger iedere keer weer, en ook de geliktheid van de marketing eromheen, lukte het mij om toch in het verhaal mee te gaan. Spannend tot het einde, en natuurlijk een happy end.
En ja, ik schreef het al eerder, ik ben ook zeer gecharmeerd van de prachtig gezongen liedjes zoals deze.

Nu dus een nieuwe serie: na 'De Traan van Isis' zou vandaag 'De Vijf van het Magische Zwaard' van start gaan.
Al een paar weken klonk regelmatig de vraag in mijn oren: 'Over hoeveel nachtjes?', en vanmiddag werd ik - toen ik op de fiets blij zei 'vanavond weer het Huis Anubis, he?!' nog verbeterd. Uit dochter's monde van achterop de fiets klonk het stellig: 'Huis Anuwis', want zo spreken ze het toch echt uit volgens haar.

En nu was het zover. Eerst werd even de eerste film vertoond, en toen kwam het moment waarop maanden gewacht was. Snel bord leeg eten (nou ja, eh, 'borden leegeten' is een gevoelig ander onderwerp waar heel wat ouders hun blogs over kunnen vullen, ondergetekende inclusief), en toen zaten ze er klaar voor.

Maar och, wat een deceptie.
Naarmate de minuten vorderden werden beide kinderen stiller en stiller.

Na afloop van deze aflevering... Kind in tranen!
Niet dat de nieuwe acteurs het niet goed deden. Sterre, Marcel, Raphael-met-p-h, Pim, Anastacia, ze deden 't best o.k. En met wat geduld zouden we ons vast ook wel aan deze nieuwe mensen kunnen hechten.
Alleen had men de kijkbuiskinderen wel wat beter mogen informeren. Waar waren Appie, Amber, Fabian, Nienke, Noa, Jeroen? Dat Joyce en Patricia met hun Amerika-reis misschien al de serie uitgeschreven waren zou me niet verbazen. Maar Mick dan, en Robbie, en kwamen ook de recent geïntroduceerde Danny en Sophie niet in deze nieuwe serie voor? Zelfs de trouwe concierge Victor bleek vervangen te zijn door ene Arlene.

Ook al was de oude cast niet in de voorfilmpjes te zien, dat ze helemáál niet meer meespelen kwam als een klap.
In eerste instantie probeerde ik beide kinderen gerust te stellen met 'die komen vast een volgende keer', maar dat dat een illusie is lees ik nu pas.

'Zal ik maar een dvd met de oude Anubis-mensen opzetten?' vroeg ik om het leed wat te verzachten. Maar zoonlief wilde zijn eigen rouwproces doormaken, 'ik wil nu even niets van Anubis'.

En inmiddels kijken ze dan maar naar de Roze Panter. Ook leuk.
Morgen is er weer een dag. Ik ben benieuwd.

Lente!

Meestal zie je eerst de sneeuwklokjes door de sneeuw heen breken en pas weken later verschijnen de krokusjes.
Deze winter - nog vier dagen winter - kwamen ze tegelijk op.

Meer giraffes

Ruim drie weken na mijn ontdekking van het 1-miljoen-giraffen-project zijn we tientallen giraffes verder (en de Noorse Ola zo'n 52.000!).

Dit zijn een paar:

Een pentekening van mij:



Een giraf met een molletje door dochterlief:




Drie bijzondere giraffen gezien door Snoopy en Linus tijdens een domino-safari, in elkaar gezet door zoonlief:



Dat giraffes maken zó verslavend kon zijn had ik tevoren niet bedacht. Hoewel, de rest van het gezin weet zich te beheersen en maakt ze met mate.
Maar ik zie de laatste weken óveral giraffes in!... Zelfs tijdens 't eten klaarmaken vormen zich spontaan giraffen.



(...en verdwijnen weer.)
Ach ja, spelen met eten, dat moet kunnen.

Mail art van TicTac

Een kleine twee maanden geleden schreef ik over mail art en het project 'Bubbles'.
Patrizia (TICTAC) heeft al mijn mail art bubbels goed ontvangen en was er blij mee. Als dank stuurde ze mij deze prachtige, originele mail art postzegels. Erg mooi (en grappig, ook)!



De postzegels werden vergezeld door een aardige brief en extra tictac postage postzegels van 24 winks.



Ook de envelop mag er wezen.
Ben er blij mee. In één woord: prachtig!





Patrizia, thank you very much for your beautiful mail art! Especially the gorgeous snail stamps I love, they're so funny, and the snails 'clothes' remind me of paper puppets we dressed with paper clothes when I was very young!
Also the other stamps and envelope are wonderful. I'm very happy with all of it, thanks a lot, vielen Dank!!!

Postzegels ruiken

Computers kunnen veel. Er komt geluid uit, er kan geluid in. Je kunt allerhande teksten vinden en lezen, post versturen per email, berichten lezen en plaatsen. Aan beelden is ook gedacht: foto's, video's bekijken en delen. Noem maar op of 'de computer kan het'!
Zou je denken... De voortschrijdende techniek is het tot op heden nog níet gelukt om via kabel, glasvezel of satelliet een ander onderdeel van communicatie over te brengen: geur!

Geuren blijken belangrijker te zijn dan we op 't eerste gezicht zouden denken, met onze - in vergelijking met veel dieren - 'matige' reukfunctie.
Er zijn mensen die de geur van een versgedrukt boek heerlijk vinden (ondergetekende is er ook zo een!), of juist graag aan muffe boeken ruiken.
Geuren van 'vroeger' die ineens allerlei laadjes van verloren gewaande herinneringen doen opengaan. Geuren van versgemaaid gras of van een bos na de regen.
En je neus bepaalt zelfs je partnerkeuze, dus weest gewaarschuwd!

Wat de computer niet kan kan de 'snail mail' wel. Afgelopen zaterdag werd ik verblijd met twee stuks privé-post van aardige mensen, die - zó toevallig! - allebei bijzondere postzegels geplakt hadden.



Even wrijven en dan je neus erbij houden, en ja: de Rosa Damascena ruikt naar een roos, en de kersverse Zitrone- en Apfel-postzegels hebben echt een citroen- en appelgeur!
De lezer van dit blog moet ik helaas nog teleurstellen: ondanks verwoede wrijfpogingen op het beeldscherm blijven de afbeeldingen hier naar electronica ruiken...

Moltes gràcies Eva! Vielen Dank Patrizia!

Olifanten tekenen

Voor wie de smaak van het giraffen maken te pakken heeft, en voor degene die eens iets anders wil: je kunt ook Olifanten maken!

Terwijl de giraffen digitaal naar Noorwegen toestromen, worden de olifanten per 'slakkenpost' verwacht in het Italiaanse ARTigne.
Postcrosser Elefantus houdt van vrolijk gekleurde, zelfgetekende olifanten (en van ansichtkaarten met fietsen, motoren en auto's).

Op zijn website heeft hij al talloze olifanten verzameld.
Klik rechts op Elefantus voor olifantenfoto's. En via Elephants vind je honderden getekende / geschilderde / geknutselde olifanten. Ook 'Wrong hand elephants', Olifanten stempels en Mail art olifanten. Ennio 'Elefantus' Pauluzzi is per slot van rekening zelf ook een mail artist.

Aan mij dit weekend de eer om een postcrossende kaart naar Ennio te sturen. Ik heb m'n best gedaan om aan z'n wensen tegemoet te komen. Altijd leuk als dat gewaardeerd wordt èn ook nog eens op een Italiaanse weblog/flickr-account verschijnt.



Voor hier maakte ik deze compilatie van de naar Italië verstuurde kaart.
De zelf-gefotografeerde fiets siert - enkele maten groter - de voorkant van de ansichtkaart (handig via die foto-kaarten-maak-bedrijven).
De overige fietsen èn olifanten pasten precies op de achterkant.